«He kerel! Ik heb jou niet op het feestje gezien,» zegt Fons tegen Benjanmin.
«Welk feestje?» vraagt deze laatste heel verwonderd.
«Wel de openingsreceptie van het kapsalon van Pietje Enetand, natuurlijk. Wist jij van niks?»
«Nee!»
«Geen uitnodiging gekregen?»
«Nee … Dus Danny Hacke heeft de zaak van wijlen Marcel Stacke overgenomen?»
«Eigenlijk gekregen,» zegt Fons grinnikend.
«Gekregen? Had coiffeur Marcel hem dan in zijn testament bedacht?»
«Ben je gek? De ouwe baas kon zijn kappersknecht niet uitstaan. Zou Danny geen knappe stielman geweest zijn, die bovendien veel jonge gasten als klant aantrok, dan zou hij waarschijnlijk al lang met zijn klieken en klakken buiten gevlogen zijn.»
«Goed! Maar hoe heeft Danny dat kapsalon dan in handen gekregen?»
«Wel … Niet voortvertellen hé! Coiffeur Marcel was ’s avonds zelden thuis. Soort homo ludens. Als hij geen robbertje ging kaarten dan ging hij een potje schaken. Ondertussen speelden zijn vrouw en Danny een ander spel. Begrijp je?»
«Ja maar … die vrouw is minstens twintig jaar ouder dan Danny.»
«Angèle is achteraan de veertig. En nog een heel knap wijveke voor haar leeftijd. Ze was ook twintig jaar jonger dan coiffeur Marcel. Eigenaardig hé? Een echtgenoot van plus 20 nemen en vervolgens een minnaar van min twintig kiezen. Kwestie van gulden middenweg zeker?»
«Die sluwe vos! Pakt het bij de dochter niet dan stekt hij de moeder vast.»
«Tja! En de vrolijke weduwe heeft haar minnaar voor bewezen diensten de zaak cadeau gedaan. Winkel en woning zijn nu zijn eigendom.»
«Sakkerse Danny! Die kerel moet wel over een gouden lul beschikken.»
«Ik ben daarstraks voorbij de winkel gepasseerd. Op de etalageruit staat nu geen Coiffeur Marcel meer maar wel Coiffeur Danny. Toevallig was Iris daar ook. Ze was heel verontwaardigd toen ze die naamverandering zag. Zij en haar man waren niet op de receptie. Allicht! Een groot deel van de erfenis zien zij aan hun neus voorbij gaan.»
